Trochę szkoda, czyli o tekście o. Ludwika

Tematyczny przegląd Internetu: Co tam, panie w Internecie? Wierzący trzymają się mocno?

Dzisiaj nietypowy przegląd, ale moim zdaniem konieczny. Co prawda tekst o. Ludwika Wiśniewskiego ukazał się zasadniczo w wersji papierowej "Tygodnika Powszechnego", jednak myślę, że wielu dowiedziało się o zaistnieniu tej publikacji z sieci, a nie z druku i jedynie stamtąd zna jego główne elementy.

Dwuodcinkowy tekst dostojnego dominikanina dla mnie okazał się dużym zawodem. Spodziewałem się czegoś innego. Przede wszystkim tekstu o szerszym i głębszym wymiarze. Czegoś mniej wycinkowego i jednokierunkowego. Stąd mój pierwszy komentarz, zawarty w tytułowym "Trochę szkoda".

Niestety, rzecz napisana przez o. Ludwika praktycznie sprowadza cały problem zła w Kościele katolickim w Polsce do jednego zakonnika. Teza, że on jest jedynym źródłem i praprzyczyną wszystkiego, co niedobre w naszej katolickiej wspólnocie, egzystującej na polskiej ziemi, jest nie do obrony. Punktów, w których zło kiełkuje i podnosi głowę jest wśród polskich katolików bardzo dużo. Mieszczą się na różnych poziomach funkcjonowania Kościoła. Od samych szczytów aż do samego dołu. Można je znaleźć wśród duchownych i wśród świeckich. W sferze instytucjonalnej Kościoła, w działaniach hierarchii i wśród rozmaitych form aktywności wiernych świeckich.

Myślę, że jako Kościół w Polsce potrzebujemy dobrego, szczegółowego rachunku sumienia, który byłby nie tylko raportem o tym, co stało się w ostatnich dwudziestu latach, ale także podstawą dla budowania rzetelnych wizji, planów i wskazań na przyszłość.

Muszę przyznać, że zabierając się do lektury tekstu o. Ludwika popełniłem poważny błąd. Zakładałem naiwnie i bezpodstawnie, że jeden człowiek jest w stanie w jednym tekście powiedzieć to, o czym wciąż w moim Kościele milczy się lub co najwyżej mówi szeptem po kątach. Stąd poczucie rozczarowania faktem, że dostojny Autor skupił się na jednym, niewielkim wycinku naszej polskiej kościelnej rzeczywistości.

Raczej powinienem z wdzięcznością przyjąć jego wysiłek, jako jeden z ważnych kroków do tego, abyśmy zaczęli się sami sobie przyglądać w duchu pokory i Chrystusowej nadziei. Bo zawarte w tytule refleksji o. Ludwika pytanie: "Gdzie my jesteśmy?" według mnie wciąż pozostaje bez odpowiedzi. stukam.pl