Muszę popytać

W najnowszej "Polityce" trudny temat. Ale ważny. Wcześniaki. A właściwie ich prawo życia.

"Ogromny postęp w medycynie perinatalnej i neonatologii w ostatnim dziesięcioleciu sprawił, że lekarze ratują, niekiedy wręcz przywracają do życia, coraz młodsze wcześniaki, skrajnie niedojrzałe noworodki oraz te urodzone o czasie, ale z bardzo poważnym niedotlenieniem, w zamartwicy. Takie, które jeszcze kilka lat temu najczęściej umarłyby podczas porodu lub tuż po nim. I coraz częściej medycy zadają sobie dramatyczne pytania. Czy tak trzeba? Czy wolno?" - napisała Agnieszka Sowa.

Pytania z gatunku fundamentalnych. Kto ma podejmować decyzje?

Podczas lektury tekstu w "Polityce" robi się przerażająco. Pada w nim kilka razy słowo "eutanazja".

Wpisałem do Googla: "wcześniaki prawo do życia". Jako pierwszy wyskoczył tekst: "Standardy opieki nad wcześniakami, a gwarancja prawa do życia i opieki zdrowotnej" napisany w ramach dziennikarstwa obywatelskiego. Po prostu kobieta opisuje, jak urodziła wcześniaka i co było dalej. Robi się jeszcze straszniej, gdy się to czyta.

"W wielu krajach świata w podejmowaniu trudnych decyzji medycznych pacjentom i lekarzom pomagają szpitalne komisje etyczne lub zespoły konsultantów etycznych, w których skład wchodzą nie tylko przedstawiciele zawodów medycznych, ale także etycy, duchowni, psycholodzy, prawnicy i rzecznicy praw pacjentów. Pomagają stronom zrozumieć naturę problemu, jego etyczne, społeczne i prawne aspekty. Nie rozstrzygają dylematów, ale wspierają pacjentów, ich bliskich i lekarzy w procesie dochodzenia do świadomej i przemyślnej decyzji" - napisała pod koniec swojego tekstu w "Polityce" Agnieszka Sowa. W jej tekście nie znalazłem żadnej wypowiedzi duchownego.

Wielokrotnie rozmawiałem z kapelanami szpitalnymi. Nigdy nie zdarzyło się, abyśmy poruszyli temat wcześniaków i dotyczących ich naprawdę życiowych decyzji. Muszę więc popytać, czy w ogóle ktoś się do nich zwraca z takimi problemami. I co odpowiadają.