Bóg i strach

Po rozmnożeniu chlebów, o zmierzchu uczniowie Jezusa zeszli nad jezioro i wsiadłszy do łodzi przeprawili się przez nie do Kafarnaum. Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; jezioro burzyło się od silnego wiatru.

Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi. I przestraszyli się. On zaś rzekł do nich: "To Ja jestem, nie bójcie się". Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali. (J 6,16-21)

„Polakom brakuje poczucia bezpieczeństwa” – ogłosił w telewizji ważny polityk. Ktoś inny napisał w Internecie: „Podobno nie ma człowieka, który by się czegoś nie bał. Każdy w jakimś stopniu czuje się zagrożony – albo obawia się o własną osobę, to czy nie przydarzy mu się coś niespodziewanego, co nie do końca będzie dla niego dobre, albo boi się o swoją rodzinę, tę w której się wychował, albo tę którą założył i chciałby, aby wszystko potoczyło się po jego myśli” (ludzkie-wnetrza.manifo.com).

Dodał, że w dzisiejszych czasach niewiele potrzeba, aby człowiek poczuł się zagrożony. Media i środki masowego przekazu nieustannie powiadamiają o coraz to nowych niebezpieczeństwach, które wprawdzie nie dotykają bezpośrednio jednostki, ale sprawiają, że jego wyobraźnia zaczyna działać na wyższych obrotach. W dzisiejszych czasach przyczynki do lęku nieustannie się mnożą i nie muszą one odnosić się bezpośrednio do własnej osoby, czy rodziny. Mogą dotyczyć całej populacji ludzkości, ale jednostka czuje się już zagrożona, niepewna we współczesnym świecie - zdiagnozował.

Wielu ludzi chce, aby inni się ich bali. Na czyimś strachu budują swoje dobra samopoczucie i potrzebę władzy.

Są i tacy, którzy myślą, że Bóg chce, abyśmy się Go bali. Abyśmy przestrzegali przykazań z lęku, ze strachu, z obawy. Tymczasem Jezus, Boży Syn, mówi jasno i wyraźnie: „To Ja jestem, nie bójcie się”. Bóg nie chce od człowieka strachu. Pragnie zaufania. Zawierzenia. Miłości. W miłości nie ma miejsca na lęk.

Komentarz dla Radia eM