Wiemy?

To się zdarza całkiem często. Po latach wątpliwości, poszukiwań, pytań, cząstkowych odpowiedzi, człowiek nagle dochodzi do wniosku, że już wie. Nareszcie. Na pewno. Na sto procent. Tez się będzie tej wiedzy trzymał i jego życie nabierze głębokiego sensu. Przestanie być błądzeniem, szamotaniem się, walką. Będzie spokojnym, stanowczym marszem w określonym kierunku.

Przez jakiś czas to się sprawdza. Aż nagle zdarza się coś, to nie musi być coś wielkiego. Coś, co sprawia, że mocny i wydawałoby się niezniszczalny budynek wiedzy i pewności zaczyna się chwiać. Nagle wszystko zaczyna się przemieszczać, odpowiedzi już nie są takie oczywiste, pytania wracają ze zdwojoną siłą...

"Oto teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści. Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie trzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś" - powiedzieli uczniowie do Jezusa w czasie Ostatniej Wieczerzy. Właściwie pod jej koniec. Nagle poczuli się mocni. Pewni. Pełni wiedzy silniejszej niż... wiara.

Ten ich entuzjazm nie udzielił się Jezusowi. Jego odpowiedź brzmi co najmniej sceptycznie: "Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną".

Dość często, gdy pojawiają się wątpliwości w wierze, ludzie wpadają w panikę. Zwłaszcza wtedy, gdy są pewni mocy swej wiary. Gdy są przekonani, że ich wiara jest trwała i nienaruszalna. Gdy na tej swojej dotychczasowej zbudowali wielki , wspaniały gmach swego życia.

Niewiele godzin po przesyconych pewnością i wiedzą deklaracjach uczniowie Jezusa uciekali jak najdalej od Niego i kryli się w ciemnościach lub zaprzeczali oczywistym faktom.

Rzadko nagłaśnia się fakt, że nawet najwięksi święci przezywali straszne chwile zwątpienia. Że błąkali się we mgle braku pewności odpowiedzi na najbardziej podstawowe pytania. A mimo to wytrwali.

Jeśli ktoś mówi "Teraz wiem na pewno i wierzę na pewno" wchodzi na trudny grunt. Łatwo się wtedy przewrócić.