Zemsta pana R. (20)

Opowieść bez klucza

Anna Poświat czuła się wewnętrznie zobligowana do czegoś, czego głęboko nie cierpiała i unikała jak tylko się dało. Żyła z dnia na dzień, bez zadawania trudnych pytań innym, a przede wszystkim sobie samej. W przeciwieństwie do większości kobiet, nie znosiła wielokrotnego analizowania minionych wydarzeń i rozpatrywania ich pod każdym możliwym kątem, z pytaniem, "Co by było gdyby...?" na czele.

Taka postawa pozwalała jej cierpliwie trwać w związku z R. bez dramatycznych konsekwencji jego niezrozumiałej niechęci do tematu małżeństwa. Anna Poświat płynęła na powierzchni zdarzeń niczym wiotki listek, cierpliwie i bez protestu przyjmując kolejne wiry, zakręty i mielizny. Życie nauczyło ją, że jest zawsze silniejsze i nigdy z nim nie wygra. Czekała więc bez lęku, ale też bez szczególnej ciekawości na to, co nastąpi, przyjmując kolejne dni swojej obecności na ziemi jak czasami przykrą, a czasami przyjemną konieczność.

Wydarzenia ostatnich dni stanowiły dla Anny Poświat poważny cios. Tak silnego uderzenia w niespieszny nurt jej egzystencji dotychczas nie doznała. Poczuła się równocześnie zagrożona i zaciekawiona.

Nieoczekiwana rewolucja w jej życiu zaczęła się od razu od pytania podstawowego, ale również należącego do kategorii tych, na które odpowiedź przychodzi z trudem, albo wcale. Anna Poświat nie była zainteresowana odpowiedzią na takie pytania, jak "Co się właściwie wydarzyło? O co poszło? Kto za tym stoi? Kto na tym wszystkim traci, a kto zyskuje? Jaką rolę odgrywają w tym wszystkim poszczególne persony dramatu, z R. włącznie? Co będzie dalej?". Anna Poświat pominęła obojętnie cały szereg podobnych pytań. Chociaż pojawiły się w jej myślach, to jednak przeleciały przez jej świadomość nie pozostawiając nawet smugi.

Anna Poświat chciała znać odpowiedź tylko na jedno, jedyne pytanie, dotyczące wydarzeń ostatnich dni. Chciała wiedzieć "Dlaczego?".

cdn.