W niebo

Wielokrotnie próbowałem podczas tzw. wizyty duszpasterskiej, potocznie zwanej kolędą, poruszyć z nawiedzanymi domownikami kwestie religijne. Ciężka sprawa.


Co ciekawe, jeśli już w ogóle udawało mi się skierować rozmowę na tory inne, niż zdrowie (które niezmiennie od lat jest dla przytłaczającej większości przyjmujących mnie, jako księdza po kolędzie, "najważniejsze"), brak pieniędzy, problemy z pracą i rzucanie oskarżeń pod adresem rządu to miało to miejsce wśród ludzi młodych. Starsze pokolenie (poza wąską grupą naprawdę mocno zaangażowanych w życie duchowe) reaguje na tematy wiary, duchowości, z niechęcią nerwowo, a nawet alergicznie. Zauważyłem, że ludzie starsi, nawet ci systematycznie uczęszczający na niedzielną Mszę św, często źle znoszą we własnym domu sformułowanie "życie wieczne". Albo patrzą lękliwie, gdy się mówi o niebie.


Te moje spostrzeżenia występują na szerszym tle. Tak się w jakoś zafiksowaliśmy od pewnego czasu na ziemskich aspektach misji Kościoła, że rzadko kiedy podnosimy wzrok do góry z ufnością i nadzieją. To głupie. I szkodliwe. Dla każdej i każdego z nas. Dla wspólnoty Kościoła. I dla Kościoła jako instytucji też. stukam.pl